MaestroX zit in airtram van Hellś Gate

Zaterdag 30 juli
Vandaag worden we in een bewolkt Hope wakker. Een Zwitsers chaletje dit keer, nouja het Zwitserse moet je er maar bij denken. Na het ontbijt gaan we eerst een uitstapje doen dat drie kwartier noorderlijker van Hope ligt, de Hell’s Gate.
Met een gondel, de Hell’s gate Airtram, zweef je in enkele minuten hoog over de kolkende massa water van de Fraser rivier. Hier is een versmalling van de rivier en het water perst zich alle kanten uit. Met een gondeltje, wat hier boven gespannen is heb je een leuk uitzicht en je kan hier later ook nog op een suspencion brug het waterschouwspel zien. Hier moeten ook jaarlijks 2 miljoen zalmen zich een weg naar boven toe zwemmen.
Op de terugweg naar Hope komen we nog op de Alexandra Bridge, een oude brug, 10 minuten lopen vanaf de wegkant. Hier heb je ook een leuk uitzicht over de Fraser rivier en de bergen.
In Hope teruggekomen lunchen we bij Tim Hortons (always fresh). Waarschijnlijk hebben de paparazi de tam tam gestart dat Maestrox hier zit te lunchen, want in no-time staat het hele restaurant vol en ontstaan er rijen, zelfs tot buiten de deur.
Na de lunch vertrekken we naar het E.C. Mannings Provincial Park, wat begint met een groot beeld van een eekhoorn. Nadat de eekhoorn-selfie genomen is rijden we het park in. Je kan dit park gewoon met 90 tot 100 kilometer rijden, de bossen en de bergen passeer je zo met het grootste gemak. De zon straalt volop en we lopen de hele week al met een korte broek, heerlijk.
Wij starten het park met de rhodondenderontrail, een pad waar rhododenderons moeten staan. We zien ze wel, maar er zit geen bloemetje meer op. Ook de Rhein orchideen trail staat hierna op het programma, waar we een echte eekhoorn aantreffen. Dan klopt het toch met zo’n grote eekhoorn, die aan het begin van het park staat. De orchideen zijn echt in de minderheid, wel zien we berenvacht op de grond, waarschijnlijk zijn de orchideen een lekkernij voor de beren. Volgens het handboek dat we hebben zou er ook nog een strawberry trail zijn, dat eind juli volop met wilde aardbeien moet staan te bloeien. Geen zomerkoninkjes gezien. Maar dat alles drukt zeker de pret niet, want de natuur is fantastisch en mooi, de zon straalt en echt alles ziet hier mooi uit met dit soort berglandschappen. Als toetje nemen we nog de Beaver Pond trail, waar bevers een soort landschap aanpassing van de rivier hebben gemaakt. Met een inmiddels laat namiddagzonnetje ziet het er leuk uit.
Het wordt tijd om voor vanavond een overnachting te zorgen. Gisterenavond hadden we op internet al gezocht en konden niets vinden. Met Britisch Colombia Day in het vooruitzicht heeft heel Canada nu vrij en dan wordt het gewoon moeilijk iets te vinden.
Maar niets is minder waar als we Princeton binnenkomen. We vinden hier een motelletje dat nog een kamer over heeft. We horen dat hier ook dit weekend een triathlon gedaan wordt, wat veel bezoeker treft. We hebben dan ook echt geluk gehad. We krijgen een kamer met 2 toegangsdeuren, met uitzicht op een hert, wat ontsnapt is uit de bossen. In de supermarkt kopen we ons diner en via de artiesteningang van het motel sluipen we de pannenset mee naar binnen, die al een tijdje in de auto stond om zijn opwachting te maken.